Wharrap, mzungu, are you lost?

Kampala is op heuvels gebouwd. Vanuit de tiende verdieping van het hotel heb ik op een ervan een moskee zien liggen die ik me voorneem te bezoeken op de laatste dag van mijn verblijf. De training is dan voorbij en ik heb nog enkele uren over voordat de shuttlebus naar het vliegveld vertrekt.

Ik herken Industrial Area van onze wandeling afgelopen zondagavond naar Ange Noir. Overdag is het links rijdende verkeer een levensgevaarlijke chaos. Als ik wat foto’s van het straatbeeld maak, roepen jongens die in een groepje op de hoek van de straat over hun motor hangen mij agressief iets toe. Dat ik geen foto’s van hen mag maken, blijkt als ik ze nader. Naar waarheid kan ik ze zeggen dat ik ze niet vastgelegd heb. Met ogen op steeltjes loop ik door, de onbewaakte, met onkruid begroeide spoorlijn over in de richting van de moskee.
Ik volg wat mensen die met manden op hun hoofd – koopwaar, boodschappen? – de trappen van een corridor op lopen. En kom terecht in de fuik van een sloppenwijk. De lange, dubbele muur moet dit stadsgedeelte blijkbaar aan het oog van het centrum onttrekken. Vanuit sommige krotten worden bananen en ananassen verkocht. Langs me suizen mannen die de kost verdienen als motortaxichauffeurs.
‘Wharrap, mzungu?’ klinkt het zodra ik opgemerkt word door de bewoners van deze wijk. Dat is slang voor ‘What’s up, stranger?’ Aan de standaardvraag: ‘How are you?’ wordt toegevoegd: ‘Are you lost?’. Hier is geen buitenlander te bekennen. Toch overwint mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst en besluit ik zo nonchalant en vanzelfsprekend mogelijk door te lopen in plaats van terug te keren naar de corridor. Maar foto’s durf ik niet te maken totdat een jongeman mij vraagt of hij met zijn mobieltje een foto van mij mag maken.

Aan het bezichtigen van de moskee heb ik na het zien van deze armoede weinig behoefte meer. Door een gezegende Afrikaanse middagregen loop-ren ik terug naar het hotel. Een groter contrast met wat ik een kilometer verderop gezien heb, is nauwelijks denkbaar.