IJdele engelen

Ange Noir is onbetwist de hipste disco van Kampala. We komen wat vroeg (22.30), want morgen moeten we weer om 8.00 fris en fruitig zijn voor de laatste trainingsdag. Behoedzaam verstoren we de rust van de barman die met zijn armen op het aanrecht hangt te knikkebollen. Ik heb wat wijn nodig voordat ik me op de dansvloer waag. Zo niet de Keniaan uit de trainingsgroep die me gezelschap houdt: hij swingt alvast zittend op de barkruk in. Ik zal hem hier Bèta noemen. Een paar dagen geleden heeft hij verteld dat zijn vader de beste danser uit het dorp is en daarom vijf vrouwen kon trouwen. Bèta is met zijn 33 jaar het jongste kind van de jongste echtgenote; hij heeft 24 (half)broers en -zussen. Tussen de met spiegels beklede wanden van de danszaal vertoont hij zijn kunsten.

Verbaasd constateer ik dat Bèta net zo danst als ik, die is blijven steken in de alternatieve stijl van disco De Swing, Nijmegen in mijn studentenjaren ’90. Dan realiseer ik me dat hij me vaardig kopieert. We sluiten ons aan bij een kringetje hiphoppers. Ik voel me een oude pony tussen deze veulens, maar hop vrolijk mee als ze om beurten een nieuwe beweging inzetten. Bèta is zichtbaar in zijn element. Later vertelt hij me dat je die Afro-Amerikaanse cultuur in Nairobi vaker tegenkomt dan hier in Kampala, waar meer Ugandese muziek wordt gedraaid. Hij leert me op de typisch Afrikaanse ritmes te dansen. ‘Leer je me de samba?’ vraagt Bèta daarna. Helaas heb ik de samba in Kirgizstan niet helemaal onder de knie gekregen. We ontdekken verder dat de Europese stijldanshouding niet is te combineren met Afrikaanse dans.

In de lounge van het hotel lachen de West-Afrikanen uit Ivoorkust ons toe. Ze hebben ons in Ange Noir zien dansen, maar wij hen niet. Waar waren zij? Stonden ze zoals zoveel mannen tegen hun spiegelbeeld te dansen, of keken zij al swingend Engels voetbal op een van de twee megaschermen boven de dansvloer?

http://www.angenoir.net/home.html