Aan de slag

Het VN Huis in Bishkek is zoals zoveel gebouwen uit de Sovjettijd gebouwd in neoclassicistische stijl. Een bewaker neemt vanachter een loket in een hokje aan de straat mijn paspoort in en geeft me in ruil een bezoekerspas. Met een binnenlijn neem ik contact op met de Protection Officer, geef de hoorn terug aan de bewaker die te horen krijgt dat hij me door mag laten. Bij de entree word ik opgewacht door de National Protection Officer, een Russische vrouw van in de dertig, die door een ruime hal voor me uit de trap op holt. Ik struikel haar achterna – de treden zijn ongelijk. Het kantoor ademt een internationale sfeer. De Protection Officer is een jonge Wit-Rus die sinds twee jaar in Bishkek is gebaseerd. Dit is zijn tweede missie, een in een land waar het werkklimaat voor de VN als ‘gemiddeld’ wordt gecategoriseerd. Als volgende standplaats is hem bij wijze van promotie een locatie met gunstigere politieke omstandigheden beloofd. Ik maak kennis met de directeur, een Italiaan, en het plaatselijke personeel, dat uit Russen en Kirgiezen bestaat.
Met zijn eigen auto brengt de Protection Officer me naar de Staatscommissie voor Migratie en Werkgelegenheid, waar ik de komende maanden het leeuwendeel van mijn werktijd zal doorbrengen. De witte 4x4s ontbreken vrijwel in het straatbeeld, realiseer ik me, blijkbaar worden ze niet vaak gebruikt in de stad. Lachend vertelt de Protection Officer over de verschillen tussen het verkeer in Georgië, waar hij eerder gebaseerd was, en Kirgizië: ‘Het rijgedrag van Kirgiezen is onvoorspelbaar. De ene keer houden ze zich aan de verkeersregels, de andere keer negeren ze die compleet. In Georgië is het eenvoudiger: daar geldt het recht van de sterkste.’ Ik was van plan om mijn rijvaardigheid een beetje op peil te houden hier, maar sinds ik in 1999 mijn Kirgizische rijbewijs heb behaald is het verkeer zoveel ruwer geworden, dat ik botsautootjesvrees heb gekregen.

Ook het gebouw van de Staatscommissie, gelegen aan de rand van het centrale plein en niet ver van het Witte Huis, is een erfenis van de Sovjet Unie. Voor de ingang staat een Kirgizische vrouw van begin vijftig, formaat anderhalve - bij een meter, ons op te wachten. Ze steekt me haar hand toe en roept triomfantelijk uit: ‘Zie je wel, een mooie jonge vrouw, ik heb het voorspeld!’ Met haar, een plaatsvervangend hoofd, in het Russisch afgekort tot zam, zal ik in mijn dagelijkse werk veel te maken krijgen. Zam trekt me in een vloeiende beweging naar binnen en lanceert me de gang in. In een grote werkkamer maak ik aan de vergadertafel kennis met een onderdirecteur, die ook in de vijftig zal zijn en de bekende Kirgizische grapjes maakt. Dat ze me vet zullen mesten, want in Europa zijn vast alleen maar dieetproducten verkrijgbaar. Dat ik na die onvermijdelijke regen in Nederland hier wat zonne-energie op kan doen. De Protection Officer glimlacht beleefd en legt het tweetal uit wat mijn rol zal zijn. Dan laat hij me achter bij Zam die de ene deur na de andere opentrekt om me kennis te laten maken met haar medewerkers. ‘Ga nu maar uitrusten,’ zegt ze vervolgens. En daarmee eindigt op 1 oktober om twaalf uur ‘s middags mijn eerste werkdag.