Op zoek naar een appartement

Ik heb in Kirgizstan nog nooit alleen gewoond en hoewel ik uitzie naar een eigen plekje in Bishkek, zal ik de vanzelfsprekendheid van het vertrouwde gezelschap waarin ik tot nu toe verkeer ook missen.

Alymkhan, een 20-jarige nicht van Tsjoro die Chinees studeert, probeert me in het guesthouse van haar oom te houden. Zij is het enige familielid van de jongere generatie dat in huis woont. Meer dan vroeger trekken we met elkaar op. Zo koken we vaak voor wie er mee eet: toeristen en inwonende familieleden. En afgelopen zaterdag hebben we samen aan de rand van de stad hardgelopen. We werden een beetje vreemd aangekeken door voorbijgangers (Kirgiezen zijn liever lui dan moe – geven ze zelf grif toe), maar zijn vastbesloten het tot een gewoonte te maken totdat de sneeuw het ons zal beletten. Alymkhan kan de winter al ruiken.

Zondag kochten we in warenhuis Tsum een koffiezetapparaat voor toeristen die het hier moeten doen met MacCoffeepoeder of Nescafé kruimels. En voor onszelf niet te vergeten. In de supermarkt wisten ze niet wat koffiefilters waren, maar ontdekte ik tot mijn vreugde wel Douwe Egbertskoffie. Zo in onze sas waren we met het koffiezetapparaat, dat we tot half elf ‘s avonds kopjes koffie weggeslobberd hebben en vervolgens urenlang wakker hebben gelegen. Alymkhan vertelde de volgende avond dat ze ‘s ochtends opnieuw koffie had moeten drinken om wakker te worden na een korte nachtrust. Ze is naar college gestuiterd.

Tsjoro’s broer Erdzjan helpt me bij het zoeken naar een flatje. We hebben de vrijdagkrant doorgespit op advertenties voor 2-kamerappartementen. Het eerste appartement dat we bekeken, was in prima staat en gunstig gelegen, maar ik wilde kunnen vergelijken en we zochten verder. Terwijl we de ene kakkerlakkenbouwval na de andere bekeken, werd onze eerste bezichtiging verhuurd. Er bleef nog een reële variant over, maar die viel af omdat de huisbazin tweeëneenhalve maand te kort vond. Hoe moest ze huurders vinden voor rest van de winter? In de herfst, na de oogst, komen veel Kirgiezen vanuit de dorpen naar de stad om bij te verdienen. Ze zoeken allemaal woonruimte. De vraag in hartje winter is gewoonlijk kleiner. Veel stedelingen hebben in de tijd dat appartementen nog betaalbaar waren, onroerend goed gekocht om te verhuren. Omdat mijn minder marktgerichte bekenden niets in de aanbieding hebben, doe ik een beroep op de UNHCR, die een commercieel verhuurbemiddelingsbureau inschakelt. Vanavond schouw!